Αρχές Οκτώβριου του 2007 γνώρισα τον Μιχάλη. Ήταν «είδηση» ότι ένας εκπαιδευόμενος του ΣΔΕ Κορυδαλλού ήταν παραπληγικός, καθισμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο. Θέλησα σύντομα να τον γνωρίσω – ίσως γιατί η ανοησία και η κοινωνική μας υποκρισία μάς κάνουν να αισθανόμαστε οίκτο σε τέτοιες περιπτώσεις.
Είδα δύο πελώρια μάτια να με κοιτούν. Με εκείνη την παιδική αθωότητα που δεν αφήνει περιθώρια για διαψεύσεις. Και όσο περνούσε ο καιρός η ευγένεια και το ήθος του συμπλήρωνε τη γαλήνια εικόνα του.
Θυμάμαι μια φορά θα τον βοηθούσα να μπει στο ασανσέρ. Εκείνο αργούσε και τόλμησα να του πω «Μιχάλη, υπομονή». «Υπομονή έχω άπειρη» είπε χαμηλόφωνα, αλλά με τη σιγουριά του ανθρώπου που γνωρίζει. Η απάντησή του με έκανε να σωπάσω. Μια άλλη φορά, Παρασκευή βράδυ, τα μαθήματα τελείωσαν νωρίτερα. Καθώς το ταξί που τον πηγαινοέφερνε καθημερινά στο σχολείο δεν είχε φτάσει, μείναμε δυο τρεις άνθρωποι να περιμένουμε μαζί του. Μέσα Οκτώβρη, όμορφη βραδιά, είχαμε καθίσει στην αυλή και συζητούσαμε. Ο Μιχάλης ήταν ανήσυχος. Έκπληκτοι ακούσαμε να μας ζητάει συγγνώμη για την ταλαιπωρία, καθώς δήθεν μας είχε «αναγκάσει» να περιμένουμε. Ίσως γιατί είχε μάθει να εκτιμά ακόμη και τα πιο απλά.
Αυτά τα πολύ καθημερινά που η ζωή τού είχε στερήσει. Κάθε άλλο, όμως, παρά στερημένος έδειχνε. Ήθελε να μαθαίνει, ήθελε να ξέρει, ήθελε να ζήσει. Γι’ αυτό, εμείς τελικά μάθαμε περισσότερα από τον Μιχάλη και όχι εκείνος από εμάς. Γιατί εκείνος έτρεχε και ταξίδευε με το μυαλό του, όταν άλλοι δεν μπόρεσαν να κάνουν ούτε βήμα από τη στενόμυαλη καθημερινή λογική στην οποία έχουν καταδικαστεί να είναι φυλακισμένοι.
Αρνήθηκε να υποταχθεί στην ταπεινότητα της σάρκας. Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα έλειψε για πολύ καιρό. «Είναι άρρωστος, δεν σηκώνεται από το κρεβάτι» μάθαμε. Αλλά και τότε νίκησε. Και ξαναήρθε, με την ίδια ζωντάνια. Με το ίδιο παιδικό και άδολο βλέμμα, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
Γεμάτος χαρά μου είχε πει ότι είχε παρακολουθήσει μαθήματα πιλότου – για να με ξαφνιάσει ευχάριστα ακόμη μια φορά! Τώρα θα ξεκουραστεί. Τώρα δεν θα έχει άλλες σκοτούρες. Θα νοιάζεται μόνο να μαθαίνει καινούρια πράγματα, να καταπιάνεται με υπομονή και με σπουδή με ό,τι τον ευχαριστεί και τον ξεκουράζει. Εκεί επάνω στον Παράδεισο όλα σίγουρα θα είναι πιο εύκολα.
Περήφανοι που γνωριστήκαμε σε αυτήν τη ζωή…
Είδα δύο πελώρια μάτια να με κοιτούν. Με εκείνη την παιδική αθωότητα που δεν αφήνει περιθώρια για διαψεύσεις. Και όσο περνούσε ο καιρός η ευγένεια και το ήθος του συμπλήρωνε τη γαλήνια εικόνα του.
Θυμάμαι μια φορά θα τον βοηθούσα να μπει στο ασανσέρ. Εκείνο αργούσε και τόλμησα να του πω «Μιχάλη, υπομονή». «Υπομονή έχω άπειρη» είπε χαμηλόφωνα, αλλά με τη σιγουριά του ανθρώπου που γνωρίζει. Η απάντησή του με έκανε να σωπάσω. Μια άλλη φορά, Παρασκευή βράδυ, τα μαθήματα τελείωσαν νωρίτερα. Καθώς το ταξί που τον πηγαινοέφερνε καθημερινά στο σχολείο δεν είχε φτάσει, μείναμε δυο τρεις άνθρωποι να περιμένουμε μαζί του. Μέσα Οκτώβρη, όμορφη βραδιά, είχαμε καθίσει στην αυλή και συζητούσαμε. Ο Μιχάλης ήταν ανήσυχος. Έκπληκτοι ακούσαμε να μας ζητάει συγγνώμη για την ταλαιπωρία, καθώς δήθεν μας είχε «αναγκάσει» να περιμένουμε. Ίσως γιατί είχε μάθει να εκτιμά ακόμη και τα πιο απλά.
Αυτά τα πολύ καθημερινά που η ζωή τού είχε στερήσει. Κάθε άλλο, όμως, παρά στερημένος έδειχνε. Ήθελε να μαθαίνει, ήθελε να ξέρει, ήθελε να ζήσει. Γι’ αυτό, εμείς τελικά μάθαμε περισσότερα από τον Μιχάλη και όχι εκείνος από εμάς. Γιατί εκείνος έτρεχε και ταξίδευε με το μυαλό του, όταν άλλοι δεν μπόρεσαν να κάνουν ούτε βήμα από τη στενόμυαλη καθημερινή λογική στην οποία έχουν καταδικαστεί να είναι φυλακισμένοι.
Αρνήθηκε να υποταχθεί στην ταπεινότητα της σάρκας. Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα έλειψε για πολύ καιρό. «Είναι άρρωστος, δεν σηκώνεται από το κρεβάτι» μάθαμε. Αλλά και τότε νίκησε. Και ξαναήρθε, με την ίδια ζωντάνια. Με το ίδιο παιδικό και άδολο βλέμμα, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
Γεμάτος χαρά μου είχε πει ότι είχε παρακολουθήσει μαθήματα πιλότου – για να με ξαφνιάσει ευχάριστα ακόμη μια φορά! Τώρα θα ξεκουραστεί. Τώρα δεν θα έχει άλλες σκοτούρες. Θα νοιάζεται μόνο να μαθαίνει καινούρια πράγματα, να καταπιάνεται με υπομονή και με σπουδή με ό,τι τον ευχαριστεί και τον ξεκουράζει. Εκεί επάνω στον Παράδεισο όλα σίγουρα θα είναι πιο εύκολα.
Περήφανοι που γνωριστήκαμε σε αυτήν τη ζωή…
Χρήστος Καριεντίδης
Γραμματέας Σ.Δ.Ε. Κορυδαλλού
