ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΗ

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΗ

Μαργαρίτες, κρίνοι, τριαντάφυλλα, πασχαλιές, νάρκισσοι. Απ' όλα περιλαμβάνει ο ανοιξιάτικος μπαξές. Πώς πήραν το όνομά τους; Ποιοι μύθοι τα ακολουθούν; Ποια πάθη άναψαν στο πέρασμά τους ; Kαι ποια ευλογήθηκαν να είναι αρωματικά και ολάνθιστα στο πέρασμα των αιώνων;

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΤΟ ΑΓΚΑΘΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Το ρόδο, όπως ονομάζεται το τριαντάφυλλο ήταν για τους αρχαίους το κατεξοχήν άνθος του έρωτα. Σύμφωνα με σχετικό μύθο, το ρόδο στην αρχή ήταν λευκό βάφτηκε με το αίμα της θεάς ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ, η οποία έτρεχε με γυμνά πόδια να σώσει τον ΑΔΩΝΗ από τα χέρια του ΑΡΗ, πάτησε τα αγκάθια της τριανταφυλλιάς και έβαψε τα πέταλά της με το αίμα της

ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΦΩΝΤΑ

Στη Θράκη ναυάγησε κάποτε το πλοίο του ΔΗΜΟΦΩΝΤΑ, γιου του Θησέα.

Εκεί ο όμορφος νέος συνάντησε τη βασιλοπούλα ΦΥΛΛΙΔΑ, την οποία και ερωτεύτηκε .Όμως, ο ΔΗΜΟΦΩΝΤΑΣ έπρεπε να επιστρέψει στην ΑΘΗΝΑ και να πάρει το θρόνο, αφού ο πατέρας του, ο βασιλιάς Θησέας, είχε πεθάνει.

Υποσχέθηκε στη Φυλλίδα ότι θα γυρίσει την άνοιξη.

Δεν της είπε, όμως, ποια άνοιξη…έτσι, η κοπέλα όλο το χειμώνα ετοίμαζε τα προικιά της και την άνοιξη ανέβαινε σε ένα λόφο και αγνάντευε το πέλαγος. Πριν καλά καλά μπει η Τρίτη άνοιξη, η κόρη σκαρφάλωσε στο λόφο. Εκεί, στην κορυφή του, την έδερναν οι άνεμοι και το χιονόνερο. Η χαρά και η ζωή είχε φύγει από πάνω της. Της έμενε μόνο μια τελευταία ανάσα. Αυτή την ανάσα άρπαξε η μάνα γη και μεταμόρφωσε τη Φυλλίδα σε δέντρο άφυλλο και απελπισμένο. Όταν μπήκε η άνοιξη, έφτασε ο καλός της και μόλις έμαθε τι είχε συμβεί στην αγαπημένη του, έγειρε στον κορμό του δέντρου και έκλαψε. Το δέντρο, λες και τον κατάλαβε, στολίστηκε με μικρά αχνορόδινα λουλούδια….

ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ Η ΝΥΜΦΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Οι νύμφες ζούσαν κοντά σε ποτάμια, όπου κάθε βράδυ έκαναν μπάνιο, έπαιζαν και χόρευαν χαρούμενες. Πριν εμφανιστεί το πρώτο φως του ήλιου, εξαφανίζονταν στα κρυστάλλινα παλάτια τους. Η ΚΛΥΤΙΑ, όμως, η κατάξανθη νύμφη, ένα βράδυ απομακρύνθηκε από τις αδερφές της και βρέθηκε να κρυφάκουει την ιστορία του ΑΠΟΛΛΩΝΑ και της ΒΟΛΙΝΑΣ, όπως τη διηγιόταν ένας νεαρός στους φίλους του.

Από εκείνη τη στιγμή, το μόνο που σκεφτόταν ήταν πώς να συναντήσει τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ, το θεό του φωτός, πώς να ζήσει μέσα στο φως της ημέρας. Η ΚΛΥΤΙΑ για εννιά μέρες και εννιά νύχτες έμεινε ασάλευτη κοντά στον ποταμό, περιμένοντας κάθε μέρα τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ να εμφανιστεί στον ουρανό. Τη δέκατη μέρα, τα πόδια της ρίζωσαν μέσα στην υγρή αμμουδερή όχθη του ποταμού. Το πράσινο πέπλο της έγινε πράσινη φυλλωσιά και το άσπρο πρόσωπο της με τα χρυσόξανθα μαλλιά μεταμορφώθηκε σε χρυσολούλουδο. Η ΚΛΥΤΙΑ, μέσα στο φως, έγινε ηλιοτρόπιο που γέρνει πάντα το κεφαλάκι του και κρυφοκοιτάζει τον ήλιο, τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ.

ΙΡΙΣ ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Η Ίρις ήταν δευτερεύουσα θεότητα του Ολύμπου. Εκτελούσε, όπως ο ΕΡΜΗΣ, χρέη αγγελιοφόρου. Ήταν η προσωποποίηση του ουράνιου τόξου και την απεικόνιζαν με χρωματιστό χιτώνα και μεγάλα φτερά. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, η ΙΡΙΣ συνόδευε τις ψυχές στον τόπο ανάπαυσης, χρησιμοποιώντας ως μονοπάτι το ουράνιο τόξο. Από τα πολλά χρώματα της πήρε το όνομά του το ομώνυμο λουλούδι. Η κοινή ονομασία της ίριδας είναι κρίνος και για τα λευκά κρινάκια του αγρού υπάρχει μια εκδοχή για τη δημιουργία τους. Όταν ο ΙΗΣΟΥΣ ανέβαινε στο Γολγοθά, η παναγία έκλαιγε ακολουθώντας τον. Καθώς τα δάκρυά της έσταζαν, φύτρωναν μικρά κάτασπρα λουλούδια, σαν αστεράκια του ουρανού. Τα κρινάκια τα βρίσκουμε κάθε άνοιξη και τα ονομάζουμε και δάκρυα της παναγιάς .

ΔΑΦΝΗ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Μια από τις ωραιότερες νύμφες της ελληνικής μυθολογίας ήταν η ΔΑΦΝΗ. Αγαπήθηκε παράφορα από τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ, τη στιγμή όμως που εκείνος επιχείρησε να την κάνει δική του, η μητέρα της, η γη, άκουσε τις φωνές της και την εξαφάνισε. Στη θέση της φύτρωσε το ομώνυμο δεντράκι και ο ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ έκοψε ένα κλαδί και στόλισε το κεφάλι του για να παρηγορηθεί .από τότε, το κλαρί της δάφνης έγινε ένα από τα σύμβολά του. Και στο μαντείο των Δελφών η πυθία, η μάντισσα του ΑΠΟΛΛΩΝΑ, αν δεν μασούσε φύλλα δάφνης, δεν μπορούσε να δώσει τους χρησμούς.

ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Ο νάρκισσος ήταν γιος του ποταμού Κηφισού και της νύμφης λειριώπης. Επειδή περιφρόνησε τον έρωτα της νύμφης ήχους τιμωρήθηκε από τη νέμεση να ερωτευτεί την εικόνα του, που την είδε στα νερά μιας πηγής. Έτσι περνούσαν οι ώρες και οι μέρες και ο νάρκισσος έμενε σκυμμένος πάνω από το νερό. Ερχόταν η νύχτα, χανόταν η εικόνα, και εκείνος, πάντα σκυμμένος, περίμενε να ξημερώσει για να την ξαναδεί και να τη θαυμάσει. Δεν μπορούσε όμως να αγγίξει την αγαπημένη του εικόνα, γιατί μόλις άπλωνε το χέρι του στο νερό , εκείνη χανόταν. Και ένα δειλινό, ο νάρκισσος ρίζωσε και έγινε λουλούδι. Από τότε, το λουλούδι, ο νάρκισσος, φυτρώνει, σε μέρη υγρά και νοτισμένα, κοντά στης όχθες των ποταμών.

ΥΑΚΙΝΘΟΣ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ

Ο ΥΑΚΙΝΘΟΣ ήταν ένα τρυφερό, χαμογελαστό αγόρι, λίγο ονειροπαρμένο, αλλά με εξαιρετική ομορφιά. Μια μέρα, ο θεός ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ, που τον είχε ερωτευτεί, άρχισε να του μαθαίνει μουσική, ποίηση και τραγούδι, να του δείχνει πως να ρίχνει το ακόντιο και το δίσκο. Ο ΖΕΦΥΡΟΣ, ο θεός του ανέμου, που ήταν και αυτός τσιμπημένος με τον ΥΑΚΙΝΘΟ, φυσούσε και ξεφυσούσε από τη ζήλια του. Σε ένα από αυτά τα ξεφυσήματα, ο αέρας άλλαξε την πορεία του δίσκου, που έπεσε με ορμή στο κεφάλι του νεαρού και τον σκότωσε. Ο ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ τότε, για να τιμήσει το φίλο του, ευλόγησε το αίμα του ΥΑΚΙΝΘΟΥ που πότισε τη χλοϊσμένη γη και μεταμόρφωσε την ψυχή του σε ένα μυρωδάτο άσπρο λουλούδι, που φυτρώνει κάθε άνοιξη και πεθαίνει κάθε καλοκαίρι.

Πηγή: 7 μέρες TV

Κοφινά Γιώτα Β1