Την ευτυχία να είμαστε ένα από τα λίγα σχολεία που υποδέχεται τους ηθοποιούς του Εθνικού Θεάτρου είχαμε φέτος και ευχαριστούμε την τύχη μας -αλλά και τους ανθρώπους του Εθνικού- γι' αυτή την ευκαιρία. Με αυτή την παράσταση το Εθνικό εγκαινιάζει μια καινούργια δράση, όπου το θέατρο πηγαίνει στους θεατές και όχι το αντίθετο που συμβαίνει συνήθως. Φυσικά τα σχολεία είναι ιδανικός χώρος για μια τέτοια κίνηση.
Η παράστασηΤο έργο "Οι διψασμένοι" του Καναδολιβανέζου Ουαζντί Μουαουάντ έβαλε πολλά
θέματα για συζήτηση, θέματα που μας απασχολούν καθημερινά, όπως η δυσκολία των νέων να κατανοήσουν το κόσμο των ενηλίκων, η αντίδρασή τους που πολλές φορές εκφράζεται με βία, η απογοήτευση και ο μηδενισμός και απ' την άλλη πλευρά, η ανεπιτυχής, πολλές φορές, προσπάθεια των μεγάλων να προσεγγίσουν και να σταθούν πλάι στα παιδιά τους. Η ερμηνεία των τριών ηθοποιών, του Μανώλη Μαυροματάκη, του Προμηθέα Αλειφερόπουλου και της Στεφανίας Γουλιώτη, μας καθήλωσε. Χρωστάμε πολλά ευχαριστώ!
Απόψεις των εκπαιδευομένων μαςΟι εκπαιδευόμενοί μας καταθέτουν εδώ τις εντυπώσεις τους από την παράσταση.
Κώστας:Ο χαρακτήρας που κέρδισε την προσοχή μου ήταν ο νεαρός που αντιπροσώπε
υε ένα κομμάτι της νεολαίας που είχε βαρεθεί την καθημερινότητα, περνούσε ο καιρός και δεν μπορούσε να βρει τίποτα ουσιώδες. Το μόνο που έβλεπε ήταν κάποιοι άνθρωποι να ασχολούνται με αηδίες σκοτώνοντας την καθημερινότητα τους χωρίς να νοιάζονται για τα προβλήματα των νέων που συχνά ξεχνούσαν ακόμα και την ύπαρξή τους. Καθόντουσαν ώρες ατελείωτες μπροστά από ένα χαζοκούτι χωρίς σκοπό, μολύνονται από την διαφθορά και μένουν άπραγοι. Δεν υπήρχε πια αθωότητα ούτε όνειρα με τα οποία μεγάλωσαν. Με το πέρασμα των χρόνων όλα αυτά τα οποία πίστευαν χάθηκαν και έτσι η ψυχή τους άρχισε να μαυρίζει. Αυτός ίσως είναι ένας παράγοντας που προκαλεί την οργή των νέων, αφού αλλά ονειρευόντουσαν και άλλα είδαν να γίνονται στην πραγματικότητα…
Tι άλλαξε; Tι μας επηρέασε; H απάντηση κρύβεται μέσα μας.
Γιώτα, Μαίρη:
Παρακολουθήσαμε μια συγκλονιστική αφήγηση για τα μεγάλα προβλήματα των νέων, την καθημερινότητα και τους φόβους, τις ανασφάλειες και τις συγκρούσεις που είχαν με τους μεγάλους, αλλά και τα πρότυπα που δεν υπάρχουν. Ένας ιατροδικαστής μας αφηγήθηκε την ιστορία ενός νέου, τα όνειρα και τις ανησυχίες, την ελπίδα της ψυχής του και την επανάσταση.
Ένα παιχνίδι του μυαλού που μας το μετέφεραν πολύ ωραία και μια κοπέλα –δημιούργημα της φαντασίας- απογοητευμένη από τη ζωή (Στεφανία Γουλιώτη) που μας καθήλωσε. Μπράβο!
Βέρα, Αριστείδης:
Στο έργο αυτό είδαμε την ενέργεια το πάθος και την αγωνία των εφήβων. Ο Μερντόκ, ένας ανήσυχος 17χρονος και η διάφανη Νορβέζ, οδηγούν τον ιατροδικαστή Μπουν σε ένα ταξίδι πίσω στη δική του εφηβεία και ξυπνούν τα ξεχασμένα όνειρά του. Ο ιατροδικαστής ανασύρει από το βυθό της μνήμης ανθρώπους και πράξεις που σημάδεψαν τη ζωή του και τον οδήγησαν σε αυτό που είναι σήμερα. Ο ανήσυχος Μερντόκ (Προμηθέας Αλειφερόπουλος), μας έκανε εντύπωση με το ταλέντο του και για
λίγο νομίσαμε πώς όλα ήταν αληθινά. Η Νορβέζ (Στεφανία Γουλιώτη) ήταν υπέροχη. Μας μάγεψε η μοναδική φωνή της που ήταν τόσο μελωδική. Τη στιγμή που τραγουδούσε σε ταξίδευε σε γαληνή και ομορφιά.
Ο ιατροδικαστής Μπουν (Μανώλης Μαυροματάκης) με το ταλέντο του σε έκανε να ταξιδεύεις στο χθες και να ζεις το σήμερα.
Αν μπορούσαμε να φέρουμε πίσω το χρόνο πόσο διαφορετική θα κάναμε τη ζωή μας…
Φιλίτσα, Κατερίνα
Ο μικρός Μερτόκ δεν μπορούσε να δεχτεί την πραγματικότητα, γιατί ένιωθε ψυχολογική πίεση από το περιβάλλον του.
Ο χαρακτήρας του μας έδειξε ότι δεν υπήρχε ενδιαφέρον στη ζωή του. Δεν άντεχε το γεγονός ότι είναι πιο πολλά τα πρέπει και πιο λίγα τα θέλω και δεν μπορούσε να κατανοήσει στο εφηβικό μυαλό του το πόσο θα έπρεπε να είχε ωριμάσει.
Δεν θα έπρεπε να δώσει τέλος στη ζωή του. Είμαι αντίθετη σε αυτή του την επιλογή.
Στη ζωή πρέπει να παλεύουμε όσο το δυνατό για το καλύτερο και να μην απογοητευόμαστε.
Η ώρα της γης ξεκίνησε ως μία εκστρατεία ευαισθητοποίησης ενάντια στην κλιματική αλλαγή του Πλανήτη. Στόχος της ήταν να καλέσει όλους τους πολίτες να σβήσουν τα φώτα τους ταυτόχρονα ένα βράδυ, για μια ώρα.
